Por Volja Hapeyeva*
Traducción por Frances Simán y Vasil Piesien’ka
Crédito de la foto ©Katja Zershikova
Lo imperfecto de la existencia.
5 poemas de Volja Hapeyeva
SI ERES UN ÁRBOL
abandonado por el viento
se puede permanecer inmóvil a lo largo de siglos
y no te importan los pájaros con sus melodiosas canciones de verano,
si eres
un árbol
abandonado por el viento.
NUNCA PENSÉ lo difícil que es llevar vestidos
falda, tacones, collares,
sin convertirme en un árbol de Navidad
o convertirme y no prestarle atención,
es difícil de verdad
estar consignada en un cuerpo
que posiblemente no deseaba
que yo estuviera consignada en él
y lo vistiera de la manera
en que lo visto
tal vez quería ser más visible a los demás
y mis camisas de corte suelto
le irritan,
lo que me también me enfada
y olvido que cada uno
de nosotros
nació desnudo
en la antesala en el espejo
mis ojos recuerdan todo lo vivido entre nosotros
y mi cuerpo me mira melancólico
porque hoy otra vez me he vestido
de forma inconveniente.
ES UNA IMPRUDENCIA creer en el milagro de la Navidad
y no es por ser adulta
sino porque detrás de cada maravilla hay un gran trabajo ajeno
y te sientes incómoda y te da vergüenza desear que alguien haga algo por ti
tan sólo porque quieres un milagro,
por eso este año yo he decidido que no habrá milagros
y no los ha habido;
tal vez alguien haya encontrado al hombre ideal
o la haya pasado bien o simplemente regresó
a casa, de un día de trabajo agotador;
un montón de tarjetas postales no alivia
por mucho que uno las estreche
el cuerpo no entiende por qué ya no lo abrazan
¿y cómo le explico esta ausencia?
me pierdo
y el cuerpo sigue llorando
sin entender cómo una palabra
ha podido llevarte de mí.
En una esperanza recurrente
presiono el botón que dice home,
pero no llego a casa.
ALLÍ DONDE LA NIEVE caerá hoy
no estaré
allí donde el silencio es un intento de confesión
es imposible tener claras las intenciones ajenas
y se puede contemplar largo rato el reflejo en el cristal
imaginándome con un peinado corto
en vez de mi pelo largo,
pero aquí no hay tijeras;
así voy allá donde nace la nieve
cada día
ocultando lo imperfecto de la existencia
esta nieve es humanista
nunca prometía nada a nadie
ella simplemente era
nacía y moría
Pasaba el frio como testigo
podía espolvorear cualquier sitio
en Armenia o en Koktebel
descendiendo con toda la gravedad
y derritiéndose con la misma rapidez
para asombrarse después de que mis manos y talones estén
tan helados
y tratar de calentar con los dedos con el aliento
en la inutilidad de esta ocupación
mi nieve y yo pasaremos horas enteras en la cama
sin poder confesar
una a otra
nuestra soledad.
ME HAS MUERTO en diciembre
así, gramaticalmente incorrecto, al parecer, es imposible
habiendo convertido
de intransitivo en transitivo
el dolor que enterré hace mucho,
tan profundo como la fuerza
que tuve en ti;
ahora mi dolor y yo tenemos que prepararnos para el viaje
una maleta para dos e incluso un billete,
naturalmente sólo de ida,
mi dolor y yo vamos a vagar por las estaciones
de autobuses y de trenes.
Sí, un camino tan largo
nos espera
siete círculos del infierno son una denominación oficial
de la muerte en vida,
suena algo patético
aunque me da igual
según el contrato, soy el personaje antagónico del episodio
y tengo que irme,
no dentro de 64 años
sino ahora mismo
liberando el espacio para mejores historias.
Las cosas devueltas y las palabras creadas por nosotros
son los últimos testigos de que en otro tiempo
existía el pronombre personal de la primera persona del número plural
pero es sabido que los testigos no tienen larga vida,
en el vertedero ya los han robado los gatos
y un perro, pisando la tapa con la pata,
desgarra los nombres en pedazos
para que de raíz
para que desesperadamente
para que definitiva e irremediablemente
para que no se pueda coser o pegar
para que se quede un muñón para siempre
que no cicatriza y no se cura;
no pienses, soy bastante valiente para divagar desamparada y la mayor
piedad para mí será
mi dolor.
—————————————————————————————————–
(poemas en su idioma original, bielorruso)
5 poemas de Volja Hapeyeva
КАЛІ ТЫ дрэва
а вецер сышоў ад цябе
стаяць нерухома можна стагодзьдзямі
і што табе птушкі зь іх звонкімі песьнямі лета
калі ты дрэва
ад якога сышоў вецер
НІКОЛІ НЕ думала што так цяжка насіць сукенку
спадніцу абцасы каралі
і не ператварыцца ў калядную елку
ці ператварыцца і не звяртаць увагі
гэта сапраўды цяжка
быць упісанай у цела
якое магчыма і не хацела
каб я ў яго была ўпісана
і менавіта так апранала
як апранаю
можа яно хацела стаць больш бачным для навакольных
і пэўна на мае кашулі вольнага крою
злуецца
а я злуюся ў адказ
забываючыся што кожная з нас
ці кожны
быў голым народжаны
ці была…
у калідоры перад люстэркам
узгадваю вачыма ўсё што з намі было
і яно
глядзіць на мяне панура
бо сёння зноў не тое я апранула
ВЕРЫЦЬ У ЦУД НА каляды – ужо непрыстойна
не таму што дарослая
а таму што за кожным цудам стаіць чыясьці вялікая праца
і неяк няёмка і сорамна хацець каб нехта рабіў штось за цябе
толькі праз тое што захацелася цуда
таму гэтым годам я палічыла што цуда не будзе
і яго не было
і хтось можа нарэшце напаткаў патрэбнага чалавека
ці супакоіўся ці проста займеў выходны
вярнуўшыся з катаржнай працы кахаць калі ўжо не кахаеш
мноства паштовак не выратоўвае
як не ляпі іх гарчычнікамі на цела
яно ніяк не даўмее чаму яго болей не абдымаюць
і як яму патлумачыць гэту адсутнасць?
губляюся
а яно плача
не разумеючы як слова
магло забраць цябе ад мяне
у рэцыдыўнай надзеі цісну клавішу home
але не трапляю дадому
ТАМ ДЗЕ СЁННЯ выпадзе снег
не будзе мяне
там дзе маўчанне ёсць спробай прызнання
намераў чужых не разабраць
і можна доўга глядзець на адбітак у шкле
уяўляючы кароткую стрыжку
заместа сваіх даўгіх валасоў
але так і не ўзяцца нажніцаў
так я і еду туды дзе нараджаецца снег
кожны дзень
хаваючы недасканаласць быцця
гэты снег ‒ гуманіст
ён нікому нічога не абяцаў
ён проста быў
нараджаўся і паміраў
ён мог зацярушыць дзе заўгодна
ў арменіі ці кактэбелі
наваліцца ўсім цяжарам прымусовасці
і гэтак жа хутка раставаць
перадаўшы золкасць як эстафету
каб пасля здзіўляцца чаму маю такія халодныя рукі і
пяткі
і спрабаваць адхукаць пальцы
у бессэнсоўнасці такога занятку
я і мой снег будзем бавіць гадзіны ў ложку
так і не здолеўшы прызнацца
адно аднаму
ў сваёй адзіноце
ТЫ ПАМЁР МЯНЕ ў снежні
так граматычна няправільна і таму здавалася б немагчыма
зрабіўшы з непераходнага пераходным
боль
які калісь закапала так глыбока як толькі сіл мне хапіла
ў табе
цяпер нам з болем трэба збірацца ў дарогу
адна на дваіх валізка і нават квіток
вядома ж у адзіны магчымы бок
я і мой боль будзем цягацца па розных вакзалах
аўтобусных і чыгунках
так, такое доўгае падарожжа
нам выпадае
сем колаў пякельных – афіцыйная назва
а па-просту смерць пры жыцці
праўда пафасна неяк
хаця гэта не мае значэння
згодна з дамовай я адмоўны герой эпізоду і мушу сысці
не праз 64 гады
а цяпер
пакінуўшы месца для больш удалых гісторый
панавярталыя рэчы і выгадаваныя-разам словы
апошнія сведкі таго што калісь
існаваў займеннік першай асобы множнага ліку
але сведкі, як вядома, не жывуць доўга
на сметніцы іх ужо расцягнулі каты і нейкі сабака
трымаючы лапай абгортку зубамі на шматкі рве імёны
так каб дашчэнту
так каб ужо без надзеі
канчаткова і невяртальна
так каб не сшыць і не склеіць
каб абрубкам ужо назаўсёды застацца
незагойным і невылечным
не думай мне мужнасці хопіць
беспрытульна бадзяцца і літасцю
найвялікшай для мяне стане
мой боль