Vallejo & Co. Presenta una selección de poemas de Ani Ílkov, poeta presente en el libro Hermanos del polvo. 6 poetas búlgaros contemporáneos (2021), publicado por la Ed. La tortuga búlgara, el que pueden adquirir en formato impreso dando click aquí.
Por Ani Ílkov*
Traducción del búlgaro al español por Katya Gérova
y Marco Vidal González**
Crédito de la foto el autor
1+1 poemas de Ani Ílkov en Hermanos del polvo.
6 poetas contemporáneos búlgaros (2021)
El aire pesa como una aparición,
un invierno corto, poco acogedor: es de día;
un miedo azulado se eriza sobre los labios
de mujeres desesperadas, abandonadas.
Un pájaro mojado suspira silentemente
posado entre ramas de líquenes bañadas…
Yo no estoy aquí junto a los autobuses,
las mujeres, tan solas y afligidas.
Yo no estoy bajo las inclinadas ramas,
ni en vuestros salones: es de día…
Solo un bullicio al fondo, en la esquina,
solo el sonar del vapor o un prolongado
alboroto por los vagones del tren,
y mi rostro inalcanzado se queda…
Pálido fuego sobre ruidosas líneas ferroviarias:
¿Puede que por aquí yo haya pasado?
Voces junto a voces… El agua el agua empuja,
los espacios y las decisiones se cambian…
Y después de mí: una lámpara de Aladino
o un botón[1] en la calle… Es de día.
Soñadores
Solo los sembradores no dejan todavía de sembrar trigo:
pensamientos y estrellas.
Popdimitróv, Transfiguración
Cómo de alegres
soñamos con nuestros antepasados.
Ellos también soñaron con nosotros hace mucho tiempo.
Es por eso por lo que
a veces nos encontramos en el sueño
tal como buenos conocidos:
en los campos de la luna aramos la tierra,
del trigo de la lengua materna se oye una voz,
las mentes y las nieblas se multiplican,
los animales y los nombres se desenrollan…
Llega la hora de separarse,
pero ya – tan los mismos –
no sabemos:
¿todos nos estamos despertando
o todos estamos durmiendo?
—————————————————————————————————————
(poemas en su idioma original, búlgaro)
Въздухът тежи като видение,
неуютна, кратка зима – денем е;
синкав страх се ежи върху устните
на отчаяни жени – напуснати.
Мокра птица тихичко въздиша
върху клони с просълзени лишеи…
Мен ме няма тук до автобусите,
до жените, тъй сами, покрусени.
Няма ме под клоните наведени,
няма ме в салоните ви – денем е…
Само врява в дъното, на ъгъла,
само звън на пара или дълга
глъчка по купета и вагони,
и лицето ми остава недогонено…
Огън блед над шумни жп линии –
може би оттука съм преминал?
Глас до глас… Вода водата блъска,
сменят се пространства и решения…
А след мене – лампа аладинова
или копче върху улицата… Денем е.
Сънувачи
Едни сеячите не спират още да сеят жито:
мисли и звезди.
Е. Попдимитров, Преображение
Как радостно
сънуваме предците си.
И те са ни сънували отдавна.
Затуй
се срещаме понякога в съня
като добри познайници:
орем земята в лунните поля,
от житото на родния език се чува глас,
плодят се и мъгли и умове,
животните и имената се развиват…
Настава време да се разделим,
но вече – тъй едни и същи –
не знаем:
всички ли се будим
или всички спим?
————————————————
[1]Se considera buena suerte encontrar un botón en la calle.
*(Bulgaria, 1957). Poeta. Se desempeña como profesor de Literatura y Escritura creativa en la Universidad de Sofía (Bulgaria). Fue profesor visitante en University College en Londres (Reino Unido) y en la Universidad de Nueva Delhi (India). Ha publicado libros de poesía, periodismo y prosa científica, entre ellos Изворът на грознохубавите (1994), Preparándose para abandonar el corazón (2015), El secuestro de Bulgaria. Panfletos políticos (2014), El genio imposible. Un libro sobre Konstantin Pavlov (2010), etc.
**(Sanlúcar de Barrameda-España, 1995). Poeta y traductor. Graduado en Lenguas Modernas y sus literaturas con mención en Lenguas Eslavas por la Universidad de Granada (España). Obtuvo el Premio Mundos y Colores (2017) de la Asociación de Periodistas hispanohablantes de Bulgaria por su blog literario La tortuga búlgara, donde escribe sobre lengua, literatura y cultura búlgaras. Fue finalista en la II Justa Poética Alexandre Amad por su poema “Tres maricas”. Es uno de los redactores de la revista búlgara нова социална поезия (‘nueva poesía social’), donde publica regularmente. Se desempeña como traductor de poesía del búlgaro y del macedonio al español. Ha traducido y publicado los poemarios Nueva poesía social. La antología (2020), Muchacha blanca, de Vladimir Sabourín (2020) y El muchacho azul, de Aleksandar Vutimski (2020).